Halverwege maart ging Nederland op een zwaar hangslot. Alles waar ook maar enige vorm van samenscholing mogelijk was werd met directe ingang verboden voor het publiek. Winkels, scholen, sportscholen en gymzalen werden gesloten. Alles met het doel om de gevreesde Coronabug te verslaan en snel het leven weer op te pakken. Handen schudden werd verboden net als alle andere lichamelijke activiteiten waarbij contact noodzakelijk was. Naast de grote hoeveelheid sexwerkers werd dus ook de Aikido activiteit stilgezet.
Iedereen dacht dat we dit met twee weekjes wel geklaard zouden hebben dus lieten we het gelaten over ons heen komen. Inmiddels zijn we maanden verder waarin iedereen nadacht over hoe het nu verder moet.
De dojo was eigenlijk direct weer open na de sluiting. Weliswaar niet live maar wel via een beeldscherm. De online training was geboren. Eerst is iedereen wat schuchter. Is dit wel hoe het moet, moeten we niet gewoon wachten tot we weer samen kunnen trainen, dat is toch al over 2 a 3 weken…. Langzaam maar zeker haakten meerdere mensen aan en tot ieders verrassing, ook de mijne, viel de online training in goede aarde. We hebben zelfs gasten uit Zwitserland op onze virtuele mat gehad!
De wapens werden afgestoft en geslepen en de wapenles kreeg nieuwe betekenis. Matten werden uitgeleend en ruimtes gezocht waar het mogelijk was om op een fatsoenlijke manier te kunnen trainen. Zolderkamertjes, keukens en slaapkamers werden omgetoverd tot dojo en iedereen startte elke les met een stille torifune oefening. Op de mat verscheen tape om het zo voor de kijker nog makkelijker te maken. Hakama’s bleven opgevouwen om het voetenwerk nog beter te kunnen volgen. Tijdens de training was het heerlijk stil. Te regelen met 1 druk op de knop. Dat was in de dojo nog nooit gelukt! Verscheidene soorten wapens kwamen in beeld. Afgezaagde stokken en een opgesnorde pvc electrabuis deden dienst als oefenwapens. Menig lamp sneuvelde bij een enthousiaste zwaai tijdens het oefenen van de in de vergetelheid geraakte 13, 21 en 31 jo kata. Iedereen die er was was enthousiast. Een enkeling kwam niet, online trainen was niks voor hen.
Na afloop van het uur werd er thee gezet en gekletst via het beeldscherm. Niet ideaal maar zo hielden we de connectie. We maakten er het beste van met de stip op de horizon om ooit weer een samen te trainen. Het was inmiddels wel duidelijk dat we hier met een gevaarlijke tegenstander te maken hadden die zich niet makkelijk liet verslaan en elke dag terrein won en slachtoffers maakte.
Uiteindelijk ging het de beterende kant op en werden maatregelen ietwat versoepeld. Nog steeds geen aikidotraining mogelijk maar wel buiten met meerderen op anderhalve meter afstand. De buitentraining was geboren. Voor het eerst in twee maanden zagen we elkaar weer in real-life en als dartele koeien op een eerste weidedag sprongen we over de parkeerplaats waar netjes anderhalve meter was afgeplakt. Om dat uiteindelijk uit te bouwen stapten we over op 1x per week binnen en 1x buiten als het weer dat toeliet. Eindelijk hadden we iets aan die vele droge dagen en tot nu toe is er geen training afgezegd of verplaats naar Zoom online.
Toch is online maar online en mist iedereen het echte Aikido. Leuk hoor, trainingen met wapens en virtueel Ikkyo doen maar het is toch niet in het eggie. Iedereen hunkert weer naar een stevige yonkyo (wie had dat ooit gedacht) en een lekkere rol op de mat.
De laatste weken voor de zomervakantie trainen we buiten. We zijn inmiddels echte experts op wapengebied en een denkbeeldige tegenstander heeft voor ons geen geheimen meer.
De gymzaal was nog steeds gesloten en zou langzaam weer de deur op een kier zetten voor de sporters. Hoe dat er uit gaat zien weet nog niemand. Over het beoefenen van contactsporten tastte nog iedereen in het duister. Welke aanpassingen zouden er plaats moeten vinden in de sportzalen om aan alle eisen te voldoen en hoe komen we van de anderhalve meter regel af. Zolang die bestaat is er geen ruimte voor Aikido.
Is de toekomst dan Aikido op afstand? Is Aikido ineens wapenles geworden?
En ineens is daar het verlossende woord! We mogen weer! Althans wel in Baarn maar niet in Zeist. Gemeentes houden er blijkbaar verschillende standpunten op na. Dat betekende in Baarn weer naar binnen en in Zeist nog buitenles. De eerste les weer binnen was een waar feest. Ik herinner me dat ik weer voor het eerst in maanden mijn arm uitstak naar mijn uke en dat mijn pols werd vastgepakt. Dat had ik gemist en dat gold voor iedereen. We spraken wel dingen af als trainen in een vast groepje van drie en turifune zonder geluid. Ee heus protocol werd opgesteld en het was mijn taak daar op toe te zien. Het betekende dat ik soms leden moest teleurstellen als ze me mailden met de vraag of ze wel of niet mochten trainen omdat ze een soort van allergische niesreactie hadden. Het antwoord was nee. Dit om anderen te beschermen en iedereen het gevoel te geven dat de dojo een veilige haven is.
We zijn er nog lang niet. Als het weer de verkeerde kant op gaat voorzie ik wederom een sluiting. Of er dan weer maandenlang online les gegeven wordt weet ik nog niet. Ik kan niet inschatten of ik en zeker ook de leden dat gaan volhouden. We blijven echter positief en ik ga er vanuit dat we na de zomer in beide locaties weer open kunnen en langzaam alle restricties achter ons kunnen gaan laten.
En de leden? Die hebben laten zien dat ze gecommitteerd zijn aan de dojo. Week in week uit verschenen ze achter het beeldscherm om zo hun beste (en slechtste) beentje voor te zetten. Ik voelde me als leraar en dojohouder van Ima Juku gesteund en ben mijn leden daarvoor meer dan dankbaar.
(168)