Wellicht ben je met Aikido gestart in een onbezonnen moment, wellicht was het een bewuste keuze. De gemeenschappelijkheid die we allemaal hebben, is dat we op een bepaald moment begonnen zijn met deze geweldige krijgskunst. Maar beginnen is makkelijk, volhouden een ander verhaal.

Je Aikidoleven kent verschillende stadia. Als je net begint met Aikido loop je snel tegen de geijkte beperkingen aan. Je hoofd overruled je lichaam en de twee werken totaal niet samen. Je voelt je een kluns maar gelukkig zijn er genoeg mensen met heel veel geduld om het je te leren. Daarna ga je het een beetje snappen. Bewegingen worden makkelijker en benamingen klinken inmiddels niet meer als abracadabra. Je bent de koning te rijk! En dan komt dat zwarte gat waar je in duikelt. Het leek allemaal zo duidelijk maar het volgende level is blijkbaar nog heeeeelllll ver weg. Ineens werkt het toch allemaal niet meer zo. Voor je gevoel ben je terug bij af. Dit is een gevaarlijk moment. Het moment waar mensen afhaken. “Ik ga het nooit leren.” Maar geloof me er schijnt echt licht aan de horizon. En dus zet je door en kom je er boven op en krijg je weer vleugels. Tot het volgende gat… Wellicht begin je een patroon te bespeuren. Het gaat goed, het gaat minder goed, het gaat goed, het gaat minder goed etc. Echter! Elke keer als je op een volgend niveau aanbeland bent heb je wel een groter begrip van Aikido verworven. En voor dat je het door hebt sta je aan de vooravond van een zwarte band examen. En tuurlijk haal je dat examen, je bent al zover gekomen. En daarna? Start alles opnieuw….. Maar nu weet je hoe het werkt en ben je mentaal en fysiek gesterkt. En dat wordt alleen maar beter! Kortom, soms moet je door de zure appel heen bijten. Suganuma Sensei zegt: Veel mensen stoppen met het zoeken naar water als ze 90 meter hebben gegraven. Laat het water nu een paar meter verder zijn..

Hou vol!

(51)