Als je de dojo binnenstapt, stap je de wereld in het klein binnen. Mensen hebben intensief contact met elkaar, de omgeving wordt ingericht en er is activiteit. Iedereen die de dojo binnenstapt neemt de dag met zich mee en daarmee dus ook alle leuke en minder leuke gebeurtenissen. De meesten komen met een vol hoofd en misschien wel vermoeid lichaam naar de training. Heel begrijpelijk allemaal! 

Alles wat er in de dojo plaats vindt, dient geregeld te worden. Er is niets, een kale gymzaal. De matten liggen in de berging, de kast met alle spullen is nog op slot. De ruimte lijkt nog in niets op een dojo om een Japanse krijgskunst als Aikido te beoefenen. Is dat nodig vraag je je af? Nee, natuurlijk niet maar de omgeving kan het plezier om in die omgeving te zijn wel verhogen. 

Bij Ima Juku druppelen de mensen langzaam binnen, iedereen trekt zijn of haar slippers aan en helpt bij het matten leggen. We leggen er heel wat maar met elkaar is het een fluitje van een cent. Hele gesprekken worden al gevoerd als willekeurige duo’s de matten samen in het bekende patroon leggen. Ondertussen worden de banier opgehangen, het portret van Morihei Ueshiba, de kalligrafie Ima en de wapens neergezet. Iemand anders is weer druk met de voorbereiding van de thee voor na de training. De klok wordt op de bank neergezet en de emmer met koud water en doekjes gevuld om na de training samen de matten schoon te maken. Dan stroomt de zaal weer leeg. Is alles gedaan? Een laatste check. O ja, de klok staat er nog niet, even regelen.

Het is druk in de kleedkamer. Iedereen maakt zich op voor de training. Pakken worden aangetrokken, banden geknoopt en hakama’s (broekrok) zorgvuldig aangetrokken door de aanwezige zwartebanders. 

Langzaam maar zeker stroomt de mat vol. Sommigen kletsen met elkaar, anderen doen korte warming-up oefeningen. In de hoek zie ik iemand een beginner helpen met het knopen van de band. Het lijkt niet belangrijk maar de kleine dingen in de dojo zijn belangrijk. Net als het neerzetten van de slippers langs de rand van de mat. 

5 minuten voor aanvang van de les beginnen mensen zich op te maken voor de aanvang van de training. Er ontstaan 2 rijen met mensen die netjes op hun knieën zitten of als dat niet mogelijk is in kleermakerszit. Het wordt stil, de focus verschuift zich naar de training. 

Tijdens de training wordt er hard gewerkt. Iedereen traint met iedereen. Hogere graden houden zijdelings in de gaten of beginners bij een moeilijke techniek niet met elkaar trainen. In dat geval wordt er snel gewisseld. Elke keer groeperen er meerdere tweetallen om de leraar als deze tijdens de training ergens op de mat nog iets verduidelijkt.  

Na de training wordt de mat snel schoongemaakt zodat een aantal door kan gaan met vrij trainen of voorbereiding voor een examen. De thee wordt inmiddels gezet en mensen schuiven daar aan als ze de puf niet meer hebben om nog even door te trainen. Alles is goed! 

Om half tien eindigen de activiteiten op de mat en wordt alles gezamenlijk weer opgeruimd. Langzaam maar zeker verandert de ruimte weer in de gewone gymzaal die we aan het begin van de avond binnenliepen.  

Iedereen keert voldaan huiswaarts. In afwachting van de volgende training. 

Veel dingen moeten er gebeuren voor we daadwerkelijk aan de training beginnen. Doordat echter een ieder let op dat wat er dient te gebeuren is dat allemaal in zeer korte tijd geregeld. Het is een taak van alle leden om elkaar in de gaten te houden en te scannen op blessures of andere dingen die aan de hand kunnen zijn. Soms wordt er een verschoven slipper rechtgezet en lachen we om een scheef hangende banier die dan toch nog even recht gehangen wordt. 

De mat is de wereld, een dagelijkse omgang met elkaar op een prettige en ontspannen manier met alle blijdschap en frustraties die daarbij horen.

Op deze manier houden we elkaar scherp en kunnen we in een veilige, schone en enigszins Japans aandoende omgeving trainen. Het valt me op dat er eigenlijk altijd een kleine glimlach te ontdekken valt op het portret van de grondlegger van Aikido. Kennelijk tevreden.

(144)