Arjan de Vries – Ima Juku Dojo Cho en oprichter Ima Juku

Mijn mond viel open van verbazing toen ik op 13 januari 2005 de sportschool Budo Fit in Baarn binnenliep. Het halletje was afgeladen met mensen. Kwamen al die mensen voor een proefles Aikido?? Ik moest er mijzelf doorheen wurmen. Wat een opkomst, 24 gegadigden in totaal.

Ik trainde toentertijd nog steeds bij Itokan in Amersfoort en was Nidan in graad. Toch had ik de drang naar een eigen groep en ik kreeg de kans dit te doen in Baarn. Niet ideaal, vrijdagavond van 21.00 – 22.00 uur. Toch hield ik aan die eerste afgeladen proefles 17 mensen over, een droomstart.

Nu was het natuurlijk zo dat op de inhoud van de lessen na de sportschool alles bepaalde en ik merkte al snel dat dat totaal niet bij mij paste. Niet verrassend voor degene die mij wat langer kennen.

In datzelfde jaar besloten Itokan en ik ieder onze eigen weg te gaan en keek ik naar de mogelijkheden om uit te breiden. In Zeist kon ik vanaf september 2006 de gymzaal aan de Noordweg huren en tikte ik voor een leuke prijs een aantal matten op de kop. Die op een zonnige dag opgehaald en in de gymzaal neergelegd en schoongemaakt. Na wat reclame was de eerste les gevuld met 15 mensen, ook een mooi resultaat voor een eerste les!

In Zeist bepaalde ik alles natuurlijk helemaal zelf en de mensen uit Baarn konden ook in Zeist gaan trainen voor een klein bedrag extra. Andersom was niet mogelijk omdat ze direct sportschoolprijzen gepresenteerd kregen. Natuurlijk wilde ik in Baarn ook een gymzaal maar liep steeds tegen de gemeente aan. Die verkondigde keer op keer dat het niet mogelijk was om in de berging een stapel matten neer te leggen. Ik dacht daar uiteraard heel anders over. Er kwam een nieuwe functionaris van sport en zij stelde voor samen te gaan kijken. Na wat voorstellen van mijn kant hoe de berging in te delen zag zij er ook geen probleem in. Op de donderdagavond was ruimte dus dat kwam perfect uit. Matten gescoord en we konden beginnen. De sportschool nam mijn vertrek natuurlijk niet in dank af omdat op 1 na alle leden met me meegingen. Helemaal op mezelf en met zo’n 20 leden. Op 8 februari 2007 was Ima Juku volledig zelfstandig met twee locaties.

Ondertussen was ik op zoek naar een nieuwe organisatie om me aan te sluiten. De weg naar Suganuma Sensei was me door Itokan afgesneden. Op de stages met Sensei in Amersfoort was ik persona non grata. Niet voor Sensei maar wel voor Itokan.

Zo kwam ik in 2006 in aanraking met Dr. Peter Goldsbury. In Haarlem bezocht ik een stage van de Yuwakai waarvan hij technisch supervisor was en had direct een goed contact met hem. Deze in Japan wonende vol met Britse humor Engelsman was een lopende encyclopedie op het gebied van Aikido en was makkelijk om mee te converseren. Snel bleek dat het binnen de Yuwakai ook niet allemaal pais en vree was en werden André, Arjen en ik gevraagd om met twee mensen eruit te stappen om een nieuwe organisatie op te richten, de AKN. De rest is historie.

Ondertussen miste ik natuurlijk het contact met Suganuma Sensei. Freewheelde een beetje met andere stijlen maar dat was het allemaal niet. Ik besloot contact op te nemen met Japan met een simpele vraag: Kunnen wij bij Suganuma Sensei trainen op persoonlijke titel. Het antwoord was volmondig ja. In 2008 vertrokken André, Arjen en ik naar Japan om twee weken te trainen in Fukuoka. We kwamen thuis! Ook de rest daarvan is geschiedenis.

Toch heb ik er altijd voor gekozen om bij de AKN te blijven en op basis van een persoonlijke relatie het contact met Suganuma Sensei te houden.  Goldsbury Sensei kent Suganuma Sensei persoonlijk en vond het prima dat we zijn lijn volgden. Mijn latere dangraden behaalde ik bij Goldsbury Sensei.

Na mijn vertrek bij Itokan zocht ik naar een naam voor de dojo. Ooit zag ik een kalligrafie van Ima in een boek en vond de beschrijving erbij prachtig. Nu! Kort en krachtig. Ik probeer die gedachte in Aikido en in mijn leven te volgen ook al lukt dat niet altijd. Juku (plek waar een

activiteit intensief wordt beoefend) smoelde mooie erachter en Ima Juku was geboren.  Het was ook tijd voor een logo en allerlei andere zaken die met de dojo te maken hadden. De stichting werd opgericht op 20 augustus 2006 en verscheen het eerste logo van de dojo alsmede een website waarvan nog vele versies zouden volgen. Nadat ik mijn contact met Sensei had hersteld vertelde ik hem de naam van mijn dojo. Niet veel later viel er een kalligrafie op de mat. Sensei had ongevraagd deze voor de dojo gemaakt. Ima is terug te vinden in beide locaties en het origineel hangt fier bij mij thuis aan de muur. Jarenlang heb ik aangeklungeld met logo’s, flyers en nieuwsbrieven. Totdat ik dat een keer aan Guus vroeg. Daarna deed ik het nooit meer. Guus ontwierp ook de huisstijl van de dojo inclusief ons fantastische logo met de kalligrafie Ima van Suganuma Sensei.

Ondertussen groeide het ledenaantal. Elk jaar was er een soort van golfbeweging van startende Aikidoka’s die er echter ook weer mee ophielden. We zijn al jaren stabiel nu rond de 30 leden. Ik ben hier trots op gezien de huidige maatschappij met haar sportschoolmentaliteit. Langzaam maar zeker ontstond er een kern met leden die zich echt committeerde aan Aikido. Op een gegeven moment kon ik zelfs de les laten overnemen als ik zelf niet in de gelegenheid was om les te geven. Mensen die nu nieuw de dojo binnenstappen zijn dik verwend met het niveau dat er rondloopt. Dat was in de beginjaren wel anders toen de dojo alleen maar uit beginners bestond.

Langzaam maar zeker worstelden de leden zich door de kyugraden en kwamen de eerste zwarte band examens in zicht. Zo mocht Rudi als eerste lid op voor zijn zwarte band. Reken maar dat dat voor mij heel speciaal was. Denk echter niet dat de zwarte band examens nu hun glans verliezen. Dat doen ze nooit en dat geldt ook voor de kyuexamen. Ze zijn namelijk gekoppeld aan mensen en dat maakt elk examen speciaal. Inmiddels is de dojo versterkt met 3 gecertificeerde assistent leraren en dat tilt het niveau nog verder omhoog!

Zo kwamen en gingen er mensen in al die jaren. Niemand van de allereerste les is er meer. Dat hoort ook bij Aikido. Vele namen zeggen ons niets meer. Andere weer wel. Huib bijvoorbeeld. Kwam binnen op zijn 67^ste jaar en haalde zijn zwarte band op zijn 74^ste. Hoe langer mensen echter Aikido beoefenen hoe meer het in hun systeem terecht komt. De vraag is dan niet waarom je Aikido beoefent maar waarom niet!

Sinds 2005 is er een goede samenwerking tussen André Struik van Mu Mon Kan en Ima Juku. De eerste jaren was ook Arjen Flierman daarbij waar we echter het contact langzaam maar zeker mee verloren. We namen examens bij elkaars leden af en rolden gezamenlijk ook door onze dangraden. Elk jaar organiseerden we de legendarische AA&A stages die uiteindelijk resulteerden in de A&A stage. Vaak spar ik met André over de dojo’s en alle zaken die daaromheen spelen. Samen legden we in 2013 onze 4^de dan examen af en op 13 januari 2019 ontvingen we onze 5^de dan! Samen delen we een Aikido historie van meer dan 25 jaar. Ik ben er nog altijd heel erg blij mee.

In de dojo ging het gezellig door. Meerdere dangraden werden behaald en menig kyugraad bijgeschreven. Baby’s werden geboren en geliefden stierven. In 2016 gingen we met een grote groep naar Japan en die reis dezen we in 2019 nog eens dunnetjes over. We gingen theezetten na de les, klusten in een zorginstelling, kanoden we op het meer, klommen we in een hal, wokten alsof ons leven er vanaf hing, overwonnen mensen ziektes en bewezen we geliefde een laatste eer. De dojo is het leven.  We organiseerden zondagtrainingen waar ook assistenten gingen lesgeven, kwam er zelfs een yudanshatraining en hadden we een paar maanden een jongerenklas in Baarn.

Het lijkt een heel leven wat we tot nu toe hebben meegemaakt met elkaar. En eigenlijk is dat ook zo. Zagen mensen volwassen worden en ouder worden. Nog altijd ga ik met groot plezier naar de dojo toe om samen Aikido te doen. Maar zeker om al mijn vrienden en vriendinnen te ontmoeten. Om samen het Aikidopad te bewandelen met haar ups en downs. Maar ook om thee te drinken en het te hebben over de dingen die ons bezighouden. Graag train en praat ik met iedereen. Ontzettend trots ben ik op de leden van Ima Juku. Op de sfeer die we samen hebben neergezet.

Mijn toekomstbeeld?

Zorgen dat iedereen blij en blessurevrij blijft in de dojo. Ik vroeg Suganuma Sensei in Japan om een kalligrafie te maken voor 15 jaar Ima Juku. De uitleg vind je aan het begin van dit boekje. De boodschap is er een voor de toekomst. Het komt niet vanzelf dus moeten we er samen hard aan blijven werken. We moeten bij elkaar blijven om de toekomst van de dojo te waarborgen. Onze banden verstevigen en vriendschappen verdiepen. Dit alles met onze gezamenlijke passie voor Aikido. Elkaar verbeteren op de weg van het leven door samen het pad van Aikido te volgen.

Ima Juku is een groep, een familie. Mijn ultieme doel is dat Ima Juku door blijft bestaan, lang nadat wij allemaal er niet meer zijn.

De sfeer bepaalt wie de dojo is. De mensen erin bepalen wie de dojo is. Het woord Juku (plek waar serieus gewerkt wordt aan iets, in ons geval Aikido) wordt ingevuld door de leden van Ima Juku waar sfeer, ontspannenheid, focus, plezier, gezelligheid, hulp, samen en serieus trainen hoog in het vaandel staan.

Ik ben ontzettend blij dat ik deze familie mag behoren. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoeveel. Aikido heeft mij gevormd tot wie ik ben vandaag. Jullie hebben allemaal aan die vorm meegewerkt. Mijn dank is groot.

Arjan de Vries

Ima Juku Dojo Cho, oprichter

(123)